XVI Międzynarodowy Tyski Bieg Uliczny i I Tyski Półmaraton

Dziś w Tychach odbywały się dwa biegi – cykliczny już bieg uliczny na 10km i historyczny pierwszy półmaraton. Od kilku tygodni planowałam pobiec w którymś z nich, nie umiałam się tylko zdecydować. Przymierzałam się do łamania 50 minut na 10km, z drugiej strony myślałam o treningowym przebiegnięciu półmaratonu przed Silesią. Finalnie pobiegłam w krótszym biegu, jak debiut to debiut – pierwszy udział w półmaratonie poczeka do 7 października. Zaczęło się bez pośpiechu, pakiet startowy odebrałam dzień wcześniej. Wyjechaliśmy więc rodzinnie na niecałą godzinkę przed startem, wysiadłam przed wjazdem na Paprocany, dobiegając na start zrobiłam rozgrzewkę. 

Startowaliśmy o 12.30, my na 10km jako pierwsi, półmaratończycy czekali. Mieli więc czas na doping. I tu pies był pogrzebany. Wystrzeliłam jak szalona 4:20 min/ km ( BO a nie mówiłaś?!), dałam radę w tym tempie 2 kilometry i to chyba tylko dla tego, że po pierwszych kilkuset metrach był nawrót i znów dawaj przez tunel czekających na swój start półmaratończyków. Wiedziałam już, że będzie źle. I było. Trzeci
( 5:09) i czwarty (5:14)  kilometr to walka z sama sobą. Miałam taki moment, kiedy zastanawiałam się po co mi to. Z pomocą przyszli dwaj panowie, którzy biegli treningowo i na małą chwilę zostali ze mną. Chyba widać było, że nie najlepiej ze mną.  Dzięki nim nie zwalniałam już dalej i doszłam jakoś do siebie. Po nawrocie było już z górki, chociaż wcale z górki nie było. Biegłam w większej grupce, jak zwykle wyprzedając na podbiegach i będąc wyprzedzaną na zbiegach. O co kaman z tymi zbiegami, że zawsze zwalniam ?! Do dziewiątego kilometra było spokojnie, serducho postanowiło ze mną zostać i nie wyskakiwać z klatki piersiowej. Jednak wystrzał na pierwszych dwóch kilometrach nie dał osobie zapomnieć, na ostatnim kilometrze dałam się wyprzedzić dwóm dziewczynom. Wiedziałam, że są tuż tuż, a potem widziałam jak mnie mijają, odbiegały powoli, a ja i tak nie miałam siły powalczyć i gonić :( Ledwo znajdowałam siły na ostatni podbieg (kto wymyślił metę na samej górze kilkuset metrowego podbiegu?), wydawało mi się, że człapię i za nic nie umiałam przyspieszyć. Za metą zauważyłam Marido. Nie pomogło. Aż nagle dostałam skrzydeł, kiedy na 100, może 200 przed metą zauważyłam mojego niespełna półtorarocznego Synusia bijącego brawo z takim zapałem, że chyba nigdy już nie zapomnę jego wyrazu twarzy w tamtym momencie :) Dobiegłam w 48:32. Szczęśliwa, bo bardzo chciałam poniżej 50 minut. I zła, bo nie biegło mi się dobrze. Co ja sobie myślałam na tych pierwszych kilometrach?

Finalnie wyszło średnio 4:51 min/ km. I tak się teraz zastanawiam, czy gdybym zaczęła wolniej to było by szybciej, czy jednak nie? Udało mi się zgromadzić zapas, którego nie byłam na szczęście w stanie stracić, więc może to i dobrze, że tak zaczęłam, sama nie wiem… Tak czy inaczej moje myśli zostały bardzo szybko oderwane od biegu, medal przejęty przez Najlepszego Motywatora i na plac zabaw!

I całe szczęście, że bieg odbywał się przy fantastycznym ośrodku Paprocany. W innym razie nie dałabym rady wytrzymać ponad czterech godzin w oczekiwaniu na dekorację. Tak. Czterech bitych godzin. W międzyczasie biegi dla dzieci, super że były, zabawa przy kibicowaniu fantastyczna, dekoracje dla dzieci, potem oczekiwanie nie wiadomo na co. A potem, tadam, tadam… udało mi się po raz drugi wskoczyć na podium. Co prawda dzięki temu, że open i kategorie wiekowe się nie dublowały, ale co tam pochwalę się, nie wiadomo kiedy znów mi się to przydarzy :)

 

Organizacyjnie nie było najlepiej. I piszę to z czystym sumieniem, choć doświadczenie moje jest raczej marne. Już w sobotę przy odbiorze pakietów był chaos. W sumie podchodziłam do czterech osób, ale to nic, miała przecież czas. Oczekiwanie tyle godzin na dekorację nie tylko dla mnie było męczące. Niewiele było kategorii, w których wszyscy laureaci doczekali by stanąć na podium. Podobnie czekanie ponad godzinę na wyniki, brak chipów i błędy w wynikach irytowały wszystkich. Najgorszym punktem był nawrót na trasie – akurat kiedy nawracaliśmy dobiegali do nas półmaratończycy, żeby zrobić nawrót na trasie obejmującej szerokością pas ruchu trzeba było wbiec im pod nogi. Masakra dla mnie i dla czarnoskórego biegacza, któremu pewnie napsułam krwi…