Gimnastyka życiowa, kompromisy i góry.

Od kiedy pogodziłam się z myślą, że sztywne plany treningowe nie są dla mnie, trenuje mi się lepiej. Ponieważ ostatnio nie startuję, wpływu na formę ocenić nie potrafię niestety. Albo i stety. To się jeszcze okaże. Może bym i chciała się sprawdzić, ale nie po drodze mi. Kiedy poświęcasz kilka, kilkanaście godzin tygodniowo na swoje własne, osobiste pasje,  pozwalasz na pasje swojej połówce, wychowujesz trzylatka, pracujesz na etat w korpo, na głowie masz dom, to wcześniej czy później uczysz się dwóch rzeczy. Organizacji czasu po pierwsze i kompromisu po drugie.  Kompromis jest dla mnie sztuką odpuszczania tego co mniej ważne. Działa to całkiem nieźle. Ciągnie mnie do życiówek i startowej adrenaliny, ale na razie wybieram góry i święty spokój. Miesiąc w miesiąc przebiegam ponad 200 km, co do tej pory nie zdarzało mi się nigdy, więc może jednak jakiś efekt treningowy się pojawi. Jakoś to idzie, z tygodnia na tydzień. Logistyka opanowana do perfekcji, zjadacze czasu wyeliminowane, wspólne spędzanie czasu wykorzystywane na maksa. Myślę sobie: daję radę, ogarniam to wszystko jakoś, zajebista jestem. Do czasu oczywiście…

Wystarczy, że jedna rzecz pójdzie nie tak i znów zaczyna się gimnastyka, wypadnie druga rzecz - pojawia się frustracja, leci trzecia i jest załamka. Chore dziecko (w pakiecie z nieprzespanymi nocami), chora opiekunka, maż ma najważniejsze w roku dwa tygodnie w pracy (czytaj poza domem od siódmej do siódmej przynajmniej), ja zawalona robotą, a Bieg Marduły za niecałe 30 dni. Co robić i jak biegać?

Żeby biegać, kiedy jest jasno,  musiałabym wracać z treningu przed wyjściem do pracy małżonka, czyli o 6:30. To oznacza pobudkę mocno przed 5:00. Kiedyś tak potrafiłam, teraz uważam, że dobry sen to jeden z sekretów dobrej regeneracji, a poza tym nie mam siły zwlec się z łóżka o świcie. Oczywiście planuję, że tym razem muszę to zrobić. Przypominam sobie książkowe historie wszystkich dzielnych amatorów i wielkich sportowców, motywuję się jak mogę, a wychodzi tak:

W poniedziałek śpię. W trakcie dnia sztanga w dłonie i dynamiczna siła nóg w 40 minut.

Wtorek nie śpię. Całą noc walczę z kaszlem młodego. Na trening nie idę.

W środę śpię. Czas na trening znalazł się po 22:30. Skąd wzięłam siłę – nie wiem. Wymówkę miałam idealną, żeby nie biegać, przecież boję się kiedy jest ciemno. Na szczęście moja klatka schodowa to 160 stopni. Machnęłam 8 razy i poszłam spać.

W czwartek nawet się budzę, ale i tak nie wstaję. Wyrywam się w trakcie pracy na trzy trzykilometrówki. Udało się zrobić jedną z kawałkiem, zanim telefon zaczął się przegrzewać. Dupa. Na szczęście tak mnie wkurzyli, że po południu musiałam się wyrwać znowu. Po drodze zgarnęłam Ewę i zaliczyłyśmy kilka kilometrów nie tak znów wolnego rozbiegania w rozśpiewanym parku.

W piątek zwycięstwo. Wstaję z budzikiem. Ubieram się i już mam wyjść, kiedy słyszę „Mamo gdzie idziesz?”, chwilę potem „Nie idź, proszę”. Pertraktujemy trochę i robi się 6:30, mąż się lituje, idzie do pracy godzinę później, bawi się z Młodym, a ja zmykam na 8 kilometrów przetruchtanych w słoneczku.

Cały tydzień udało mi się jakoś przetrwać dzięki wizji sobotniego biegania w Szczyrku. Trasa i plan wycieczki ułożony. Ja biegam, mąż jeździ na rowerze, babcia przychodzi do wnuczka. Najpierw dzwoni babcia, że przeprasza i że coś jej wypadło. Potem mąż, że jednak pracuje. Opcji zostawienia dziecka w sobotę z opiekunką w ogóle nie biorę pod uwagę. Mogę albo załamać ręce, albo zrobić swoje. Mąż idzie do pracy na 13:00, mam przecież pół dnia. Chwilę biję się z myślami, bo ja sama w lesie to z zasady nie jest dobry pomysł. Najczęściej za każdym drzewem widzę dzika albo jakieś inne potwory, a każdy trzaska powoduje, że staję na baczność i udaję, że mnie nie ma. Tak mam, albo miałam jak się okazuje. Dłużej musiałam przekonywać męża niż siebie, że dam sobie radę.

W sobotę wstałam o  4:30 bez budzika!!! Piękne słonko, szybka kawka, śniadanko, sprawdzenie czy mapa na pewno jest w plecaku i w drogę.  Wskakuję do samochodu, wyjeżdżam z parkingu i zaczyna lać. I to jak! Myślałam, że wycieraczki nie nadążą zbierać wody. Wracać się, nie wracać? Z cukru przecież nie jestem, jadę. Padało całą drogę. Przestało jak tylko wjechałam do Szczyrku. No, to na pewno jest dobry znak. Trochę dziwnie tutaj jak jest tak pusto, ale jak ma być o 7 rano? Wysiadam z samochodu, włączam garmina i biegnę. Zanim skręcam na szlak patrzę w górę i wizualizuję trasę. Spod Urzędu Gminy niebieskim szlakiem na Skrzyczne, potem zielonym szlakiem na Malinowską Skałę, następnie czerwonym na Przełęcz Salmopolską  i  dalej do przełęczy Karkoszczonka i w górę na Klimczok. Razem 28,5km i 1500 m w górę. Według mapy 9,5h turystyki pieszej, ale wiadomo biegiem będzie szybciej. Nie liczyłam na to, że przebiegnę całość, ale chciałam jak najdłużej podbiegać do polany Jaworzyna. No i podbiegłam może z 400 metrów zanim odezwały się łydki. Zatrzymałam się, zrobiłam piękne zdjęcia i ruszyłam dalej.

Mogłam się frustrować i wkurzać, albo dać z siebie tyle ile potrafię jednocześnie ciesząc się treningiem. Na bieg w trupa będzie przecież czas całkiem niedługo. Jakoś poszło. Podbiegałam tym samym szlakiem co za pierwszym razem kilka tygodni temu i było lepiej niż wtedy. Od Jaworzyny biegłam trasą narciarską, która wznosiła się do szczytu bardzo łagodnie. Wyszło z jednym krótkim przystankiem na fotki. 

Swoją drogą, na Bieg Marduły wezmę chyba jakiś stary telefon bez aparatu (bez telefonu mąż mnie nie puści), bo jak znam siebie zamiast naparzać, zdarzy mi się zatrzymać, podziwiać i próbować uwiecznić chwilę. Na szczycie żywej duszy, od razu ruszam dalej. Od Skrzycznego do Malinowskich skał biegnę granią. Na horyzoncie długa droga, jak z najpiękniejszych motywujących do biegania fotek, po lewej i po prawej lasy i góry w różnych odcieniach zieleni, chmury grające swoje własne przedstawienie no i ja z moim bieganiem. 

Czuję się jakbym miała skrzydła, w dużej mierze to dlatego, że trasa cały czas prowadzi nieznacznie w dół więc biegnie się wspaniale, ale fajnie jest też cieszyć się myślą, że gdyby nie bieganie na pewno nie byłoby mnie tu i teraz. Dla takiej chwili warto wstać o 4:30 i przełamać wszystkie swoje strachy i obawy. Nawiasem mówiąc ani razu nie poczułam się nieswojo na trasie, niczego się nie wystraszyłam, nie panikowałam J Odcinek od Malinowskich Skał do Przełęczy Salmopolskiej był całkiem niezłym treningiem zbiegania, chociaż nie wiem ile będę musiała ich pokonać, żeby nie wyglądać jak łamaga i odważyć się puścić w dół…

Druga część trasy, po przekroczeniu drogi łączącej Szczyrk i Wisłę jest jak rollercoster. Co chwilę pokonuję kilkudziesięciometrowy podbieg, żeby zaraz zbiec kilkadziesiąt metrów w dół i tak nie wiem ile razy. Nie czuję zmęczenia, na podbiegach przechodzę do marszu kilka razy. Z lewej strony widoki na Wisłę i Ustroń, po prawej na Skrzyczne i całą grań, którą przebiegłam. 

Dobiegam do Chaty Wuja Toma i spoglądam w górę na Klimczok, który jest jakieś 400 metrów nade mną. To byłoby idealne zakończenie tego treningu, długi i mocny podbieg na zmęczonych nogach. I tutaj wracamy do rzeczywistości. Nie mam już czasu, żeby wbiegać na górę. Proza życia. Trochę mi smutno, ale chyba lepiej się cieszyć z tego, że udało mi się przebiec w górach 25 km, niż smucić tym, że zabrakło czasu na ostatnie 3,5 km?