Tatry lekiem na całe zło

Jak napisałam, tak zrobiłam. Spakowałam buty, garmina, rodzinkę i go pod samiuśkie Tatry. Zafundowałam nam prawie dwustu kilometrową wycieczkę w poszukiwaniu pozytywnej energii poza szlakami górskimi. Młody jest już za duży, żeby go nieść i za mały, żeby być w stanie przejść kilka kilometrów w górskich warunkach. Wszystko jednak przed nami. Na razie szczyty podziwiamy głownie z Doliny Suchej Wody w Małym Cichym, które dla mnie jest moim małym rajem. W niczym nie przypomina Zakopanego z całymi tymi tłumami. Zawsze ma w ofercie święty spokój, czyli dokładnie to, czego najbardziej mi potrzeba. Tym razem pobyt był w pigułce. Dwadzieścia cztery godziny ładowania baterii, luzu, śmiechu do bólu brzucha, spacerów. Bieganie też miało swoje pięć minut :) 

Najpierw w niedzielę podczas porannego spaceru z chłopakami udało mi się po lekkiej rozgrzewce zrobić kilka podbiegów i przebieżek. Młody próbował mnie gonić na swoich małych nóżkach za każdym razem kiedy odbiegałam, piszczał z radości jak nadbiegałam, coś niesamowitego :) Najlepszy był, jak próbował mnie naśladować przy rozciąganiu. Ubaw mieliśmy po same pachy. 

Wiosną, jak zrobi się ciepło, zacznę zabierać go na zawody. Niezły kibic z niego będzie. Po zabawach biegowych odprowadziłam ich na drugie śniadanko, a sama z niemałymi obawami wybrałam się na delikatny trening. Wbiegam w las. Jeden podbieg, dwa zakręty i już jestem w zupełnie innym świecie. Świecie bez pośpiechu, bez napinki, bez stresu. Żaden las nie jest tak piękny jak ten w Tatrach. Nigdzie indziej tak nie pachnie i nigdzie indziej mech nie ma takiego koloru. Świeże ślady dzików (a może to były inne zwierzęta  - głowy nie dam, zresztą co za różnica boję się wszystkich) wyganiają mnie na dół, nad rzekę. Zupełnie inna atmosfera. Biegam to tu to tam. Po trawie, po błocie, po kładkach i po kamieniach. Siadam, wsłuchuję się w szum i się uśmiecham. Już wiem, że było warto przyjechać tylko po to, żeby pobiegać właśnie tutaj. Już wiem, że za rok nie chcę oglądać bramy startowej Biegu na Kasprowy, chcę z niej wystartować. Marzenia o górskim bieganiu stają się coraz bardziej natrętne i nie dają mi spokoju… Zbieram się w ostatnie z moich ulubionych miejsc. Polana przy Dolinie Suchej Wody wita mnie swoim wspaniałym widokiem i słońcem gorącym jak w środku lata. 

Nie wiem ile przebiegłam, ani jak długo biegałam. Zegarek zastopowałam nad rzeką i nie już go nie włączyłam. Nogi jak nowe. Stopa nawet nie zakuła. Zobaczymy co na to katowicki asfalt.