Z BIEGIEM NATURY i z naturą w tle

Do Katowic już za dwa tygodnie zawita cykl Z BIEGEM NATURY. Celem i ideą zawodów jest aktywne spędzanie czasu na w leśnej scenerii łonie natury. To lubię!  Trasa nie jest długa, ma zaledwie 5 kilometrów, więc to doskonała okazja także dla początkujących biegaczy do rozpoczęcia przygody z bieganiem i startowaniem. Dla bardziej zaawansowanych to możliwość weryfikacji osiąganych postępów podczas kolejnych edycji imprezy (w Katowicach biegamy 10.11, 7.12, 29.12, 19.01,16.02). Co mnie urzeka jeszcze bardziej to biegi towarzyszące dla dzieci. Z każdym rodzinnym treningiem Borys coraz bardziej chce gonić mnie, a także innych biegaczy których napotykamy na trasie. W Katowicach biegamy na Stargańcu, czyli w uroczych okolicach granicy Katowic i Mikołowa. O tym, że Katowice to lasy wspominałam już na blogu. Do tego, że panicznie boję się sama biegać po lesie też już się chyba przyznałam. Nie potrafię tego zwalczyć, chociaż próbuję często. Każdy spokojny, samotny bieg planowany  w terenach leśnych kończy się jakąś szaloną tempówką w tempie w którym nie biegam na żadnych zawodach. Wystarczy, że coś trzaśnie, zastuka lub wyda inny dźwięk którego się nie spodziewam i pędzę jak szalona, najczęściej tak długo aż z lasu nie wybiegnę. W mieście dodatkowo, jeśli nie najbardziej boję się, że spotka mnie krzywda ze strony ludzi. Nic na to nie poradzę tak już mam. Tym bardziej cieszy mnie nowa inicjatywa w Katowicach. Może rzadziej będę maltretować chłopaków. Chociaż lubię rodzinne treningi marszowo-biegowo-rowerowe, czasem więcej w nich maszerowania niż biegania. Krótka trasa na Stargańcu będzie więc miłą i szybszą odmianą.

A skoro o lesie, to dziś w lesie było naprawdę pięknie. Dzięki zmianie czasu zdążyliśmy na grzybobranie, o którym wspomnieć trzeba, bo to pierwsze Boryskowe. Radość dziecka ze znalezienia pierwszego grzyba bezcenna.

Potem, zaoszczędzoną dzięki zmianie czasu godzinę, spędziliśmy biegając i rowerując po pięknym lesie w okolicach Koszęcina. W sumie wyszło 8 kilometrów po 5:31. Trochę za szybko. Od trzech tygodni bowiem uskuteczniam bieganie na niskim tętnie i jeszcze się nie poddałam. Dziś mam wymówkę, goniłam rowerujących chłopaków. Jakimś cudem udało mi się przeprosić z pulsometrem i tak się wzajemnie obserwujemy od trzech tygodni. Wniosków nie jestem w stanie wyciągnąć, bo czy bieganie 6:31 min/km przy tętnie powyżej 150 uderzeń na minutę świadczy o beznadziejnej formie, chorobie (cały tydzień mnie męczy i nie puszcza), czy może tak po prostu mam? Zrobię chyba badania na Vo2max i będę wiedzieć więcej, bo na razie to moje tętno dołuje mnie tylko, a ja nie mam czasu na dołowanie, bo mam 21 tygodni na dogonienie celu :)