środa, 28 listopada 2012

To co już było, czyli podsumowanie.

I po roztrenowaniu. Nie było tak źle. Bardzo łatwo przyzwyczaiłam się do nie zrywania się o świcie. Na tyle łatwo, że teraz cały czas walczę z sobą i porannymi ciemnościami za każdym razem, kiedy budzik wzywa na trening. Migam się jak mogę. Nie od biegania. Od wstawania. Biegać, biegam, powolutku zwiększam kilometraż, dbam o solidne treningi z siłą biegową. Czuję jednak, że jestem w zawieszeniu. To co mnie motywuje to cel. Zawsze i w każdej nawet najbardziej beznadziejnej sytuacji. Tak było na wiosnę. 8 maja wyszłam na pierwszy trening po prawie dwóch latach przerwy z jasno i wyraźnie postawionym celem. Wiedziałam, że chcę przebiec półmaraton w czasie poniżej dwóch godzin, wiedziałam dokładnie gdzie i kiedy. Wiedziałam też, że chcę zejść w biegu na 10km poniżej 50 minut, a w piątce poniżej 25 minut. Im więcej przeszkód stawało na mojej drodze, tym więcej miałam w sobie siły i samozaparcia.

01 września – Brzeszcze, 15km.  Chciałam go ukończyć poniżej 1:30, nie być ostatnią w kategorii i sprawdzić się na dystansie, któremu niedaleko do półmaratonu. Czas (1:17:05), samopoczucie podczas biegu i podium w pierwszym starcie – bezcenne doświadczenie.

16 września – Tychy,  10 km. Cel: poniżej 50 minut. Najgorsze moje doświadczenie biegowe. Byłam jak początkujący kierowca, uwierzyłam że mogę zbyt wiele. Pofrunęłam przez pierwsze 2 km i umierałam przez kolejnych 8. Nie wiem jakim cudem pobiegłam na 48:05. 

22 września – Chorzów, 5 km. Bieg nocny. Kameralny, raptem 47 uczestników. Ciemno, ślisko, z zabijającym podbiegiem i bez żadnego zająca przed sobą. Bez możliwości podglądu tempa. Cel: dać z siebie tyle ile mogę. Wybiegałam 23:26.   

07 października, Chorzów, 21km. Cały tydzień modliłam się o pogodę. Nie wyobrażałam sobie 21 km w deszczu. Nie wymodliłam. Lało, do tego temperatura spadła drastycznie. Start mnie zestresował. Już wiedziałam, że osiągnięcie celu początkowego mnie nie zadowoli. Chciałam więcej. Bałam się. Kompletnie nie wiedziałam jak rozłożyć siły. Jak zacząć. Każdy kilometr był walką o coraz lepszy czas. Było 1:46:23, czyli fantastycznie. A ja sobie po przekroczeniu mety pomyślałam „cholera 1:45 to byłoby coś!”.

Podsumowując sezon, planowałam śladem innych blogerów napisać trochę o śląskich medalach. Może nie są tak ładne jak te w dużych biegach, ale lubię każdy z nich. Zresztą nie tylko ja. Medale oprócz tego, że są pamiątką chwil i emocji, wydają fantastyczne dźwięki, kiedy biega się z nimi zawieszonymi na szyi. Sesja się nie udała, za to medale nabrały cech czysto użytkowych i zostały nową ukochaną zabawką.



Po podsumowaniu nadszedł czas na nowe cele. Wiem, że będzie to maraton. Wiem już gdzie. Czy normalne jest to, że samo ukończenie tego wymagającego dystansu nie jest dla mnie celem samym w sobie? Że chcę więcej, szybciej, lepiej? A może nie szarżować i przypomnieć sobie czym jest pokora? Przede wszystkim biegam, bo lubię. Ale biegam też, bo osiąganie celów daje niesamowitego kopa i satysfakcję. Nic tylko czas wziąć się  tematem za barki i podjąć decyzję nie tylko co i gdzie, ale jak chcę pobiec.

4 komentarze:

  1. "Czy normalne jest to, że samo ukończenie tego wymagającego dystansu nie jest dla mnie celem samym w sobie?"

    Chyba normalne :) Ja jeszcze nie przebiegłem oficjalnego półmaratonu, a już planuję maraton. W czasie poniżej 4h. Twoje cele są/były dokładnie takie, jak moje w tej chwili: 10 km poniżej 50 minut (już się udało), 5 km poniżej 25 minut (uda się przy najbliższej okazji) i półmaraton poniżej 2 h (chyba też się uda). Do maratonu w 4 h jeszcze baaardzo długa droga, ale już planuję :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wow, Ala! Jaka determinacja! Pozazdrościć:) Zacznij układac plany na nowy sezon, przeciez lada chwila rozpoczna sie treningi po biegi 2013.

    OdpowiedzUsuń
  3. Do maratonu należy podejść z pokorą. Pierwszy najlepiej przebiec na ukończenie i tak życiówka pewna;)Znam ludzi którzy zajechali się na pierwszym maratonie i nie chcą już o tym dystansie słyszeć;( Zresztą każdy bieg to nowe doświadczenia. Maraton to nie dwie połówki;) Ja pierwszy zrobiłem wiosną asekuracyjnie w 4:33 i miałem siłę radować się na mecie(nie zapomnę tego wrażenia)a kolega padł i doczłapał jak zombi;) Jesienią tego samego roku drugi powalczyłem na 3:57:)Powodzenia Alu! pozdrowaśki;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Pochwal się, jak już zdecydujesz się na konkretny bieg :)

    OdpowiedzUsuń