Mój 35 Maraton Warszawski

Bardzo chciałam przebiec maraton. Bardzo chciałam pobiec w Warszawie. Bardzo chciałam przebiec maraton w Warszawie. Od chwili opublikowania trasy 35 Maratonu Warszawskiego wiedziałam, że to zrobię. Po pierwsze, ta trasa to taka Warszawa w pigułce.  Start tuż przy ukochanej Saskiej Kępie, Most Poniatowskiego, Krakowskie Przedmieście, Wisłostrada z widokiem na Starówkę, Łazienki, Plac Trzech Krzyży, meta na Stadionie Narodowym. Myślałam sobie, że jeśli nie to odwróci moją uwagę od ściany, kryzysów i tym podobnych, to już nie wiem co. Po drugie, zakochałam się w profilu trasy. W porównaniu z Silesia Marathon jest po prostu idealnie płaska. Motyle, motylami, ale cały czas bałam się, że historia się powtórzy. Robiłam wszystko, żeby o tym nie myśleć za bardzo, ale siedziało mi to gdzieś z  tyłu głowy.

Wmówiłam sobie, że stresu nie ma. Cieszyłam się jak dziecko. Wiedziałam, że powinno być łatwiej. Wiedziałam już, czym jest kryzys na trasie w maratonie i wydawało mi się, że wiem jak sobie z nim poradzić. Wiedziałam, że trasa jest łatwiejsza, że będzie więcej kibiców. Wiedziałam też, że nie będę sama na trasie. To ja powinnam być wsparciem dla debiutującej Ewy, ale od początku wiedziałam, że szansa na to, że będzie odwrotnie jest duża. Taka ze mnie panikara.

Zaklinanie szło idealnie do momentu, kiedy jakiś czort wsunął mi do ręki dwie opaski z międzyczasami zamiast jednej. Zabawa z kalkulowaniem średniego tempa na 3:45(?!) tak mnie zestresowała, że prawie oka nie zmrużyłam… Zjedzenia śniadania było nie lada wyczynem, żołądek miałam tak ściśnięty do rozmiarów ziarnka grochu. Na start jak zwykle wydawało mi się, że wyjechaliśmy za późno i nie ważne, że mnóstwo osób szło razem z nami, a nawet za nami do depozytów, dodatkowy stresik trzeba było sobie zafundować.

Ustawiłyśmy się w strefie zielonej dla debiutantów, więc miałam trochę czasu na wyluzowanie przed startem.  Uwielbiam chłonąć atmosferę oczekiwania, nie da się tego z niczym porównać, Do tego w tle „Sen o Warszawie”… Pomyślałam, że lepiej być nie może i ruszyliśmy.

Jeszcze na moście wypatrzyliśmy się z Rafałem i tak już zostało prawie do samej mety. Dzielnie towarzyszył nam na rowerze od czasu do czasu pojawiając się na horyzoncie. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, mimo kolki dokuczającej przez pierwszych dziesięć kilometrów. Tempo cały czas oscylowało wokół założonego 5:30 min /km, a ja wmawiałam sobie, że kolka wcale mi nie dokucza i że pewnie sama nie zauważę kiedy minie. I tak było. Do 20 kilometra sama radość biegania i podziwianie okolicy.

Sama radość. Fot. R. Pacoń.

Potem włączyło się kalkulowanie, czy zapas który mamy jest wystarczający i ile można z nim jeszcze zrobić. Nie pomagało rwanie tempa po każdym zwężeniu. Nie wiem jak w pozostałych strefach, ale w zielonej w kilku miejscach musiałyśmy dosłownie stanąć. Frustrowało mnie to strasznie, a każde nadrabianie kosztowało niepotrzebny wysiłek. Zastanawiałam się, jak to wygląda podczas największych biegów, kiedy uczestników jest kilka razy więcej…

Wilanów i Świątynia Opatrzności Bożej na horyzoncie będzie mi się chyba śniła w największych koszmarach. Wyglądało to co prawda przepięknie, zaczęło świecić słońce, które wspaniale odbijało się od kopuły (ale po co ono komu na maratonie ja się pytam?), ale nie wiedzieć czemu miałam wrażenie, że wszyscy zwalniają i kompletnie nie było jak posuwać się do przodu. Za to tuż za nawrotką kolejne podkręcanie tempa. I coś się stało. Nie wiem co. Zaczęło mi być źle. Zaczęło się od głowy, dystans do mety wydawał mi się zabójczą odległością. Nagle było za szybko. Zaczęłam myśleć za dużo. Potem zakrztusiłam się żelem. A potem było już tylko gorzej i bardzo źle. Na 26 kilometrze pierwszy raz powiedziałam do Ewy, że ma mnie zostawić. Chwała jej za to, że tego nie zrobiła, choć o niczym innym wtedy nie marzyłam. Bolały mnie jelita, marzyłam o tym, żeby zwymiotować, łzy cisnęły się do oczu. Bo boli, bo znowu się nie uda, bo wszystko jest do bani.  Zatrzymałam się po raz pierwszy. Zaraz potem pomyślałam, że nie mogę zrobić tego Ewie. To że ja mam słabą głowę, nie może mieć wpływu na nią. Zacisnęłam zęby i wróciłyśmy do tempa 5:30. Nie biegło się już dobrze, ale nie biegło się też źle. Wypatrywałam Rafała na horyzoncie, ale go nie było. Czułam, że Ewa może szybciej, więc kiedy w końcu go zobaczyłam, tuż przy punkcie z wodą na 30 kilometrze powiedziałam jej, że ma lecieć, a ja muszę rozprawić się sama ze sobą i moim maratonem. Ewa pobiegła, a mi ulżyło. Zatrzymałam się. Jeden kubek wody, dwa, trzy, kilka głębokich oddechów i ruszam. Tuż za wodopojem flaga z 30 kilometrem, szacuję stratę. W tamtym momencie miałam dokładnie minutę zapasu. Wróciłam do swojego tempa tylko na chwilę, znów zrobiło mi się słabo. Rafał przywiózł wodę, wypiłam małą butelkę, a potem jeszcze jedną. Po raz kolejny wsparcie mojego niebiegającego męża było nieocenione. Spojrzałam na Garmina i wiedziałam, że zapasu już nie ma. Miałam ogromne szanse na to, aby po raz kolejny otrzeć się o 4 godziny i ich nie złamać.  Nie wiem jak zmotywowałam się, żeby ruszyć. W chwili kiedy mówiłam sobie, że maraton nie jest dla mnie, po prostu zaczęłam przebierać nogami. 

Walka. Fot. R. Pacon

Na każdym punkcie z wodą przystawałam na kilka sekund. Wiedziałam, że będę musiała nadrabiać, ale bardzo potrzebowałam tych kilku spokojnych oddechów. Nic lepszego dla siebie nie mogłam zrobić, niż zaufać własnej intuicji. Potrzebowałam takiego rytmu, żeby mieć siłę dobiec do mety. Kiedy mijałam Łazienki wiedziałam, że jest szansa. Na moście miałam tego pewność. Mimo to przyspieszałam i wyprzedzałam. 42 kilometr w tempie 5:00, Wybrzeże Szczecińskie ciągnęło mi się w nieskończoność, ale w końcu wbiegłam na Stadion. Pamiętam, że miałam zaciśnięte pięści, wiem że było mnóstwo ludzi, ale nikogo nie widziałam. Chciałam nawet się uśmiechać, ale raczej mi się to nie udało. O dziwo pamiętałam, żeby wyłączyć Garmina: 3:58:48. Zrobiłam to.

Za metą czekała Ewa, nie dała się przegonić ze strefy dla kończących bieg i chwała jej za to, bo pewnie gdyby jej tam nie było runęłabym na ziemię i już nie wstała. Pomogła mi dotrzeć powolutku po medal, potem do depozytu, po wodę. Krok po kroku. Kiedy odnalazłyśmy się z Rafałem była już tylko radość. Tym razem nie ma rozpamiętywania, że mogło być szybciej i co by było gdyby. Zmierzyłam się z kryzysem, tym razem nie kilka, lecz kilkanaście kilometrów przed metą. Powtarzałam sobie slogany tak długo, aż w nie uwierzyłam. Uwierzyłam, że dopóki walczę jestem zwycięzcą i nie mogło się nie udać.

Fot. R. Pacoń